Historia kolejki linowej

Na przełomie lat 2011 i 2012 kolejka linowa na Teide obchodziła 40-lecie swojego działania. To inżynierskie wyzwanie zostało podjęte wspólnie przez wszystkich mieszkańców Teneryfy.

Inicjatywa

Na przestrzeni lat pojawiło się wiele pomysłów i propozycji dotyczących budowy kolejki linowej, która umożliwiłaby dotarcie na szczyt Teide wszystkim turystom. Autorem jedynego projektu, który ujrzał światło dzienne był Don Andrés de Arroyo y González de Chávez. Podczas jednej z podróży, które odbył on w 1929 roku do Niemiec i Szwajcarii wywarła na nim wrażenie ilość kolejek linowych istniejących w zwiedzanych przez niego regionach i zachwyciły go wspaniałe widoki rozpościerające się z ich wysoko położonych stacji. Po powrocie postanowił dołożyć starań, aby uruchomić kolejkę linową na Teide, dającą sposobność wjazdu na szczyt wszystkim turystom, aby mogli podziwiać roztaczające się stamtąd cudowne widoki.

Projekt

Pierwotny projekt budowy kolejki linowej został przygotowany przez inżyniera budownictwa lądowego, drogowego i wodnego Don José Ochoa Benjumea w 1930 roku. Był to system kolejki podwieszanej podzielony na dwa odcinki. Pierwszy z nich miał połączyć górę Montaña Majúa z górą Montaña Fría i posiadać dwie poruszające się wahadłowo kabiny mieszczące do 35 pasażerów. Z tej stacji miano poprowadzić drugi odcinek kolejki prowadzący do stacji końcowej z jedną kabiną mieszczącą do 15 pasażerów. W 1960 roku sporządzono raport i ostateczny projekt budowy kolejki linowej oparty na oryginalnym projekcie autorstwa inżyniera Ochoa. W ostatecznym projekcie przeniesiono stację początkową z góry Montaña Majúa do jej obecnej lokalizacji, dzięki czemu zlikwidowano jedną wieżę i zredukowano zużycie przewodu trakcyjnego. Autorami końcowego projektu kolejki linowej zostali inżynier budownictwa lądowego, drogowego i wodnego Don Miguel Pintor Domingo i inżynier przemysłowy Don Francisco Trujillo Armas.

Trasa

Tor kolejki linowej wytyczono w taki sposób, aby wykorzystać nachylenie terenu jako czynnik sprzyjający. Ułatwiło to budowę kratowych masztów, czyli wież łączących stację początkową ze stacją pośrednią, której budowa możliwa była tylko na solidnej skale. Tak wytyczony tor pozwalał ponadto na dojazd do stacji końcowej bez potrzeby stosowania kratowych masztów.

Budowa

Budowę kolejki rozpoczęto się w kwietniu 1962 roku ponownym wytyczeniem jej trasy w terenie, na którym najpierw przeprowadzono prace geodezyjne. Zakończone w 1963 roku prace pozwoliły na dokładne ustalenie lokalizacji stacji kolejki oraz czterech wież stanowiących podporę dla lin nośnych.

Właściwe prace budowlane rozpoczęły się 4 września 1963 roku wykopaliskami koniecznymi do utworzenia drogi dojazdowej do stacji początkowej. Budowa kolejki linowej zajęła 8 lat i zakończyła się 27 czerwca 1971 roku wraz z podpisaniem wstępnego odbioru pierwszego odcinka kolejki. Główne trudności stanowiły opady śniegu i niskie temperatury, dlatego w okresie zimowym prace ograniczały się tylko do stacji początkowej.

Materiały budowlane przewożono początkowo na osłach lub na barkach pracowników, aż do momentu zainstalowania windy towarowej, a w 1967 roku uruchomiono pomocniczą kolejkę linową, która znacznie przyspieszyła prace konstrukcyjne. Odpowiedzialność za infrastrukturę techniczną oraz fundamenty kolejki linowej wzięła firma Entrecanales y Tabora S. A., a prace montażowe wykonała włoska firma Ceretti e Tanfani S. A.

Przejazd inauguracyjny

Inauguracja kolejki linowej odbyła się 18 lipca 1971 roku. Kolejka zaczęła kursować 2 sierpnia tego samego roku, dając tym samym początek nowej przygodzie na Wyspach Kanaryjskich: wyjątkowemu projektowi, z którego od dnia przejazdu inauguracyjnego korzystają wszyscy nasi turyści.

Modernizacja

W latach 1999-2007 przeprowadzono prace modernizacyjne instalacji, w trakcie których zastąpiono dotychczasowe wagoniki nowymi kabinami o nowocześniejszym i bardziej aerodynamicznym kształcie. Wymieniono także linę nośną i napędową kolejki oraz cztery wieże. Stacje poddano pracom usprawniającym, aby przystosować je do nowych potrzeb i zintegrować je z otoczeniem. Odnowiono również całą aparaturę wraz z elektrownią. Zmieniono ponadto systemy bezpieczeństwa i kontroli i wprowadzono plan okresowych przeglądów oraz plan bezpieczeństwa.